ΜΙΛΛΙ ΡΟΔΟΣ (Millie Rodes)

Η κ.Ρόδου γεννήθηκε στην Ουαλία το 1909 όμως σύντομα μετά την γέννηση της, όταν ήταν ακόμα μωρό, την πήρε (η Ρωσίδα? μητέρα της) στην Ρωσία. Δεν γνωρίζει γιατί οι γονείς της χώρισαν και γιατί η μητέρα της άφησε τον αδελφό της και την αδελφή της με τον πατέρα της στην Ουαλία και πήρε μόνο την ίδια στην Ρωσία.
Η μητέρα της την πήγε σε ένα μικρό χωριό που σήμερα ανήκει στην Λιθουανία αλλά εκείνα τα χρόνια ήταν Ρωσικό. Ήταν τα χρόνια της Ρωσικής Επανάστασης και θυμάται μάχες, καταφύγια, πυροβολισμούς και στρατιώτες που συνεχώς έρχονταν και συλλαμβάνανε κόσμο.
Μια μέρα ήρθαν και συνέλαβαν την μητέρα της που δεν επέστρεψε ποτέ.
Δεν ξανάδε την μητέρα της ποτέ από τότε, δεν ξέρει γιατί την συνέλαβαν, μόνο ότι την πήραν τσάροι στρατιώτες.
Έμεινε στο καταφύγιο που ήταν ασφαλές, αλλά δεν είχε καθαρό αέρα και καθόλου φώς, μέχρι που τελείωσαν όλες οι μάχες.
Μέσα στο καταφύγιο την φρόντιζαν οι γυναίκες που βρίσκονταν εκεί.
Αμέσως μετά, θυμάται ένα ορφανοτροφείο.
Τα παιδιά εκεί τα φρόντιζαν, είχαν φαγητό να φάνε αλλά δεν υπήρχε τίποτα άλλο πέρα από τα τελείως βασικά, δεν υπήρχε ούτε καν σχολείο. Το καταφύγιο αλλά και το ορφανοτροφείο ήταν για τους Εβραίους της κεντρικής Ευρώπης οι οποίοι μίλαγαν μια συγκεκριμένη Εβραϊκή διάλεκτο.
Η κ.Ρόδου μίλαγε μόνο αυτήν την διάλεκτο και καθόλου Ρωσικά.
Ηταν 16 ετών όταν ο πατέρας της από την Αγγλία κατάφερε να βρει τα ίχνη της, μέσω διάφορων οργανισμών, στην τότε Ρωσία.
Επειδή είχε γεννηθεί στην Βρετανία και αφού υπογράφτηκαν όλα τα σχετικά χαρτιά και τηρήθηκαν όλες οι διαδικασίες, μπόρεσε να φύγει για την Βρετανία. Ταξίδεψε μόνη της από την Ρωσία στο Λονδίνο. Το ταξίδι το θυμάται πως διήρκησε ατέλειωτες μέρες. Στο Λονδίνο, στον σταθμό του τρένου, την συνάντησε ένας άνδρας που ποτέ δεν τον είχε ξαναδεί στην ζωή της και ο οποίος της είπε πως ήταν ο πατέρας της.
Τον πατέρα της δυστυχώς δεν κατάφερε να τον γνωρίσει πραγματικά γιατί η ίδια δεν μίλαγε Αγγλικά και γιατί ο ίδιος απεβίωσε λίγο μετά την άφιξη της στο Λονδίνο.
Με τον αδελφό της και την αδελφή της δεν κατάφερε να δημιουργήσει μια ουσιαστική σχέση αφού δεν μίλαγε την γλώσσα.
Δεν ταιριάξανε ποτέ. Ηταν πολύ μεγαλύτεροι από την ίδια και είχαν στενές σχέσεις με την μητριά τους και τις 2 αδελφές τους από την μητριά τους.
Οταν ήταν περίπου 18 χρονών, ξεκίνησε ραφτική την οποία την συνέχισε μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε στα εξήντα της. Παντρεύτηκε στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου αλλά χώρισε πολύ γρήγορα όταν κατάλαβε πως έκανε λάθος επιλογή.
Όλη της την ζωή ήταν τελείως μόνη της, δεν είχε ποτέ κανέναν να την βοηθήσει.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της ζούσε σε υποστηριζόμενη κρατική κατοικία για υπερήλικες.
Τις άρεσε η μουσική και η κηπουρική. Ένοιωθε θλίψη και λύπη για την ζωή της, για το ότι δεν ήξερε τίποτα για την μητέρα της, το τι ακριβώς έγινε στην ζωή της.
Οι χειρότερες αναμνήσεις της ήταν από την Ρωσική επανάσταση. Η σκληρότητα και κτηνωδία εκείνης της εποχής τις αφήσαν πολύ βαθιές και θλιβερές αναμνήσεις.
Ήταν πολύ ικανοποιημένη που κατάφερε και δημιούργησε ότι καλύτερο μπορούσε για την ζωή της και που έφτασε εκεί που έφτασε απολύτως μόνη της. Ήταν πολύ σημαντικό για εκείνην το ότι ήταν ζωντανή και ζούσε στην αρχή του 21 αιώνα.
Απεβίωσε από καρκίνο το 2002.