ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 2024
Κεντρικό θέμα του φεστιβάλ είναι το περιβάλλον και η κλιματική κρίση!
Υπό την Αιγίδα και με την οικονομική συμπαράσταση του Υπουργείου Πολιτισμού και του Δήμου Αγρινίου!
Με την ευγενική Χορηγία της Fujifilm Hellas!
Με την συμπαράσταση του Σωματείου Διάζωμα!
Short Film festival
Διήμερο ταινιών μικρού μήκους
14 – 15 Σεπτεμβρίου 2024
Θερινός Δημοτικός Κινηματογράφος ΕΛΛΗΝΙΣ
Εκθέσεις φωτογραφίας
Διάρκεια: 28/9 – 6/10/2024
Επιμέλεια: Ελένη Μουζακίτη
Σπύρος Ζερβουδάκης (GR)
"Terra Incognita"
Πριν από περίπου 200 χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος ήταν ένα ασήμαντο βιολογικό είδος, χαμένο σε κάποια γωνία της Αφρικής. Ο μύθος υπήρξε η πρώτη μορφή κοσμοθεωρίας. Στο πρωτόγονο σύμπαν των προγόνων μας ανθρωπόμορφοι θεοί καθόριζαν τα φυσικά φαινόμενα αλλά και τη μοίρα των ανθρώπων. Αρκετούς αιώνες αργότερα, η επιστήμη εκτόπισε τη μυθική «κοσμογονία». Ο άνθρωπος προσάρμοσε το περιβάλλον στις ανάγκες του και χρησιμοποίησε τη μοναδική του ικανότητα να ζει σε βάρος όλων των άλλων έμβιων όντων που κατοικούν στον πλανήτη «του».
Σήμερα, κυρίαρχος πλέον στη Γη, ίσως είναι το πρώτο είδος το οποίο καταγράφει την εξαφάνισή του.
*Terra incognita. Κατά λέξη σημαίνει: άγνωστη γη. Οι Ρωμαίοι χαρτογράφοι χρησιμοποιούσαν αυτή την έκφραση για τις περιοχές που δεν είχαν εξερευνηθεί.
ΧΩΡΟΣ: Παλαιά Δημοτική Αγορά Αγρινίου
Alex Kemman (NL)
“The Greater Zab. The Last Free River of Mesopotamia”
Το επίπεδο του νερού του ποταμού Τίγρη είναι ιστορικά χαμηλό. Τα φράγματα στην Τουρκία, το Ιράν και το Ιράκ έχουν βαρύ κόστος κατώτερου ρεύματος. Η γη μεταξύ δύο ποταμών – η Μεσοποταμία – στεγνώνει.
Μόνο ένας ποταμός στη λεκάνη απορροής της Μεσοποταμίας εξακολουθεί να ρέει ελεύθερος: ο Λύκος Ποταμός. Παρέχοντας το ένα τρίτο του όγκου του νερού στον ποταμό Τίγρη, αποτελεί ένα βασικό ποτάμι για τους ανθρώπους και τα ζώα στην περιοχή.
Αυτός ο ποταμός πηγάζει από τα ψηλά βουνά της Νοτιοανατολικής Τουρκίας όπου κατόπιν ρέει στην κουρδική περιοχή του Ιράκ. Ωστόσο, σχεδιάζονται δεκάδες φράγματα τόσο στην Τουρκία όσο και στο Ιράκ, καθώς εταιρείες και κράτη βλέπουν τον χωρίς φράγμα ποταμό ως αναξιοποίητο δυναμικό για υδροηλεκτρική ενέργεια και άρδευση.
Ο Λύκος Ποταμός ενδέχεται να μη ρέει πλέον ελεύθερος.
ΧΩΡΟΣ: Παλαιά Δημοτική Αγορά Αγρινίου
Alessia Rollo (ΙΤ)
"An endless day"
Το «Μια Ατελείωτη Μέρα» είναι ένα έργο για το περιβάλλον, τη φύση και τις ανθρώπινες αλλαγές.
Αναπτύχθηκε το 2020 ως επιτροπή της Via Silvia Residency στη Γαλλία, αφηγείται την κατασκευή μιας νέας αστικής περιοχής στην περιφέρεια της Ρεν και τις συνέπειες στο τοπίο και τους κατοίκους.
Το έργο χωρίζεται σε δύο μέρη: ένα ντοκιμαντέρ για να αντιπροσωπεύσει το σημερινό σενάριο του χώρου εργασίας και την αλλαγή στον ανοιχτό χώρο. Φωτογράφισα με την κάμερά μου τα τοπία, την καθημερινότητα και τους κατοίκους που προσπαθούν να διορθώσουν την ηρεμία και την ένταση που ενσαρκώνεται σε ένα μέρος εκτεθειμένο σε μια ριζική αλλαγή.
Ένα άλλο μέρος του έργου βασίζεται σε φατριακές και στημένες εικόνες. Για το σκοπό αυτό δημιουργώ νεκρές φύσεις με τα υπολείμματα των οικοδομικών υλικών, στήνω ανάλαφρη εγκατάσταση στο τοπίο, δημιούργησα πορτρέτα κατοίκων, εργατών κλπ.
Το έργο αυτό υπογραμμίζει την αιώνια μεταμόρφωση της ζωής και τους αγώνες που αντιμετωπίζουμε ως άνθρωποι προσπαθώντας να βρούμε μια ισορροπία και μια σταθερότητα με το περιβάλλον.
.
ΧΩΡΟΣ: Παλαιά Δημοτική Αγορά Αγρινίου
Ιωάννα Σακελλαράκη (GR)
“Αειφορία”
Σε μια εποχή κλιματικής αλλαγής και προκλήσεων γύρω από τη βιωσιμότητα, τα νησιά είναι ιδιαίτερα ευάλωτα. Από την ίδια τους τη φύση, αυτές οι χερσαίες μάζες συνήθως εξαρτώνται από ορυκτά καύσιμα και εισαγωγές ενέργειας (παρά το υψηλό κόστος μεταφοράς). Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, η ιδέα ενός νησιού που να βασίζεται πλήρως στην πράσινη ενέργεια ήταν σχεδόν αδιανόητη, και όμως πρόκειται να γίνει πραγματικότητα στην Τήλο στην Ελλάδα.
Αυτό το μικροσκοπικό νησί στο αρχιπέλαγος των Δωδεκανήσων είναι το πρώτο στη Μεσόγειο που λειτουργεί σχεδόν αποκλειστικά με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Με τα χρόνια λάμβανε ενέργεια από μια μονάδα παραγωγής ενέργειας ντίζελ στο γειτονικό νησί της Κω, μέσω υποθαλάσσιου καλωδίου, αλλά κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου αυτό αποδείχθηκε αναξιόπιστο, οδηγώντας σε συχνές διακοπές ρεύματος. Από το 2015, ωστόσο, η τροφοδοσία στην Τήλο έχει ενισχυθεί με ένα υβριδικό σύστημα που τροφοδοτείται αποκλειστικά από ανανεώσιμες πηγές, όπως ηλιακή ενέργεια, ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά πάρκα.
ΧΩΡΟΣ: Παλαιά Δημοτική Αγορά Αγρινίου
Ορέστης Σεφέρογλου (GR)
"Abtahaap - a big tree, a harbor and a pearl"
Η Ντόχα, (ad-Dawḥa ή ad-Dōḥa), που στα σύγχρονα αραβικά μετραφράζεται ως «το μεγάλο δέντρο» και με βάση τις τοπικές διαλέκτους ως «στρογγυλεμένοι κόλποι» είναι η πρωτεύουσα και η πιο πυκνοκατοικημένη πόλη του κράτους του Κατάρ. Είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη πόλη στην χώρα. Πάνω από το μισό του πληθυσμού της χώρας, ζει μέσα στα όρια της μητροπολιτικής περιοχής της Ντόχα.
Ήδη από το τέλος τους 20ου αιώνα η σταδιακή μετατροπή του μικρού παραθαλάσσιου οικισμού και του λιμανιού αλίευσης μαργαριταριών σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη δημιουργεί μια διαρκή αλληλεπίδραση σε πολλαπλά επίπεδα, μεταξύ των διαφόρων πολιτισμικών ομάδων που την κατακλύζουν. Σε αντίθεση με τις δυτικές χώρες, στο Κατάρ οι ξένοι υπήκοοι (expats) αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία του πληθυσμού. Η Ντόχα έχει γίνει μια πόλη μεταναστών διαφορετικών επιπέδων και δικαιωμάτων. Οι αστικοί χώροι χαρτογραφούν και σηματοδοτούν τα όρια μεταξύ των διαφορετικών κοινωνικών,οικονομικών και πολιτιστικών ομάδων και τον τρόπο με τον οποίο αυτές οι ομάδες αλληλεπιδρούν και επιβιώνουν μέσα στα όρια της μεγαλούπολης.
ΧΩΡΟΣ: Παλαιά Δημοτική Αγορά Αγρινίου
Ελίζα Ταμουρiδου (GR)
“Little Square Half Circle”
Το έργο χρησιμοποιεί αρχειακές εικόνες από τα άμεσα επακόλουθα της Μάχης της Κρήτης (η εισβολή του Άξονα στην Κρήτη τον Μάιο του 1941). Η αρχειακή ταινία που τράβηξε ο Franz Peter Weixler, ένας φωτογράφος πολεμικής προπαγάνδας του Άξονα μαρτυρεί την προετοιμασία και στη συνέχεια την εκτέλεση αμάχων ως αντίποινα για την αντίσταση του τοπικού πληθυσμού κατά τη διάρκεια της εισβολής.
Οι εικόνες αντιπαραθέτουν εκδοχές μιας μοναδικής φωτογραφίας. Συγκεκριμένα, το τελευταίο καρέ των ανδρών που συγκεντρώθηκαν μπροστά σε ένα δέντρο πριν τους πυροβολήσουν. Το καλειδοσκοπικό εφέ δημιουργεί μια συλλογή από τοτέμ, αγάλματα, εξωγήινα και μυθικά πλάσματα, ήρωες manga, φυλετικές θεότητες, λούτρινα, πολεμιστές, μεταμφιεσμένα έντομα, ιερείς.
ΧΩΡΟΣ: Παλαιά Δημοτική Αγορά Αγρινίου, αίθουσα βιβλιοθήκης
Jesper Thomsen (DK)
“Black Ice”
“Εξερευνώντας τη Σκανδιναβία, βρίσκω παρηγοριά στα παγωμένα, τραχιά τοπία και στην αγκαλιά των θυελωδών ωκεανών, περιβάλλοντα που είναι αλληλένδετα με τις παιδικές μου αναμνήσεις.
Αποκλίνοντας από τη συμβατική φωτογραφία τοπίων, οπλισμένος με κάμερα μεσαίου φορμά, καδράρω σκηνές που δε δείχνουν παρά ένα μικρό μέρος της μεγαλοπρέπειάς τους, δημιουργώντας τις εικόνες μου ως «πορτρέτα τοπίων», όπου μια μοναδική λεπτομέρεια γίνεται ο ήρωας, καλώντας τους θεατές να συλλογιστούν τη βαθιά ηρεμία και τις δυναμικές δυνάμεις στις παγωμένες αυτές σφαίρες.”.
ΧΩΡΟΣ: Παλαιά Δημοτική Αγορά Αγρινίου
Karin Fajersson (NO)
“Nomads”
“Η σειρά αυτή ενσωματώνει ένα οπτικό ταξίδι στα δυναμικά και μαγευτικά τοπία της Ισλανδίας.
Εδώ, τα ομιχλώδη σύννεφα καλύπτουν βουνά, ενώ κρυπτικά σημάδια, βουτηγμένα στη σκανδιναβική μυθολογία και την αρχαία σοφία, ενισχύουν τη μυστικιστική ατμόσφαιρα.
Μέσα στο μεγαλείο της φύσης, οι άνθρωποι φαίνονται μικροί, Ωστόσο, μέσα σε αυτήν την αγκαλιά, αναδύεται μια βαθιά ευθύνη – ήχοι περιβαλλοντικής ανησυχίας αντηχούν σε όλη τη γη.
Ως κάτοικοι της Γης, μοιραζόμαστε την ευθύνη της διαφύλαξης της λεπτής ισορροπίας της, συνδυάζοντας τη διατήρηση της καθαρότητας του αέρα, την προστασία των ωκεανών και τη διατήρηση της βιοποικιλότητας μέσα στον διασυνδεδεμένο ιστό της ύπαρξης.
ΧΩΡΟΣ: Παλαιά Δημοτική Αγορά Αγρινίου
Έφη Χαλιορή (GR)
“Ρωγμές”
Στο έργο μου ασχολούμαι με τη φθαρτή φύση της ανθρώπινης ζωής και της γης.
Με ενδιαφέρει να εντοπίσω το χάσμα, το ρήγμα, τις ρωγμές στη ροή του ιστορικού χρόνου. Οι έννοιες της μνήμης, του θανάτου, της μνημειακότητας, σε συνδυασμό με την εξόρυξη και την ανεξέλεγκτη απόσπαση των γηγενών πόρων αποτελούν μέρος της αφήγησης μου.
Το μάρμαρο λειτούργησε ιστορικά ως εργαλείο για τη μνήμη, ένα εργαλείο που θα μπορούσε να επαναφέρει τη γνώση του παρελθόντος και ταυτόχρονα ένα ζωντανό αρχείο του πολιτισμού, του πλούτου και της ομορφιάς των ανθρώπων. Από παλαιότερους χρόνους συσχετιζόταν με την ανάγκη να αντιμετωπίσει τον θάνατο με τη μνήμη και σταδιακά έγινε ολοκληρωτικό μέρος της ελληνικής ιστορίας και ταυτότητας. Προσεγγίζοντας την ιστορία και τη σύγχρονη εποχή ταυτόχρονα και με σεβασμό στο υλικό του μαρμάρου και όλα το νόημα που περιέχει σχετικά με τον ανθρώπινο πολιτισμό, η απουσία ανθρώπων στις εικόνες μου σηματοδοτεί για μένα ταυτόχρονα την επείγουσα ανάγκη να φέρω στο προσκήνιο τον θάνατο του πλανήτη.
ΧΩΡΟΣ: Παπαστράτειο Μέγαρο
Κατερίνα Καλογεράκη (GR)
“Γεφυρώνοντας Πολιτισμούς, Αλλοι άνθρωποι”
“Εχοντας ζήσει μακριά από τον τόπο μου πολλά χρόνια, με τους δικούς μου γονείς σε προχωρημένη ηλικία, ήθελα να δημιουργήσω ένα έργο που να αντανακλά τις εμπειρίες της τρίτης ηλικίας, να διερευνά την ατομική τους ταυτότητα και να ενισχύει την αίσθηση της πολιτιστικής τους ταυτότητας σε μια χώρα με τόση εθνική πολυμορφία όπως η Βρετανία.
Με το ίδιο πνεύμα αναζήτησης προηγούμενων έργων μου, σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον μου για άλλους πολιτισμούς, που όπως και εγώ εγκαταστάθηκαν στην Αγγλία, σε συνδυασμό με την δική μου ταύτιση με τους φωτογραφιζομενους, ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσω.
Ηρθα σε επαφή με κοινοτικά κέντρα για άτομα τρίτης ηλικίας, σε διάφορες περιοχές του Λονδίνου.
Φωτογράφισα ανθρώπους που στην πλειοψηφία τους προέρχονταν από πρώην Βρετανικές αποικίες: Αφρική, Ινδία, Καραϊβική, Χόνγκ Κόνγκ και Εβραίους εγκατεστημένους από χρόνια στην χώρα”.
Επιμέλεια: Πάνος Καλτσάς
ΧΩΡΟΣ: Κεντρική πλατεία Αγρινίου
Photofolios:24
Διάρκεια: 28/9 – 13/10/2024
Χώρος: Μουσείο Καπράλου
Επιμέλεια: Ελένη Μουζακίτη
Γρηγόρης Δίγκας (GR)
“Σύνορα”
Το έργο «Σύνορα» μελετά τα σύνορα της Ελλάδας, όχι μόνο ως φυσικά όρια του τόπου, αλλά και ως άυλα κατασκευάσματα που εξελίσσονται δυναμικά, διαμορφώνοντας συνεχώς τις συλλογικές αντιλήψεις και οριοθετώντας την έννοια του «Εμείς» σε αντιπαράθεση με το «Άλλο».
Το φωτογραφικό έργο παρουσιάζει δύο ξεχωριστές αφηγήσεις που συνυπάρχουν σε έναν κοινό τόπο, αποκαλύπτοντας την πολύπλευρη φύση των συνόρων. Η πρώτη αφήγηση επικεντρώνεται στην υλικότητα των συνόρων. Η χαραγμένη μνήμη από τις διεκδικήσεις και τους αγώνες των λαών επάνω στο τοπίο και οι συνοριακές κατασκευές για τη σήμανση, επιτήρηση και προστασία της εδαφοκυριαρχίας συνυπάρχουν άλλοτε με την εγκατάλειψη και άλλοτε με σύγχρονους φράχτες…
Αλέξανδρος Ζαφειρίδης (GR)
“So Much Love”
Η φωτογραφική εργασία “So Much Love” διερευνά την αγάπη, την έλξη και τη ρευστότητα μέσα από την εξέλιξη της σχέσης δημιουργού, φωτογραφιζόμενου και θεατή και τις αντιλήψεις μας για την ατομικότητα και τη συμμόρφωση.
Το ανθρώπινο σώμα αντιμετωπίζεται ως πεδίο σεξουαλικής και καλλιτεχνικής έκφρασης σε μία αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης.
Μέσα από φωτογραφίες κυρίως φίλων και συγγενών, αλλά και παρατοποθετημένων αντικειμένων, ο Αλέξανδρος Ζαφειρίδης ξεκινά μια υπαρξιακή αναζήτηση: Είμαι όπως με παρουσιάζω; Πώς με προσλαμβάνουν οι άλλοι; (Χάιντεγκερ) ή Ο Άλλος ως καθρέφτης (Wittgenstein).
Μέσα από μια διαδικασία που μοιάζει με διαλογισμό, χρησιμοποιώντας μουσική σε κάθε φωτογραφική συνάντηση, ο Ζαφειρίδης ακολουθεί μια σταθερή πρακτική, με την ομοιόμορφη χρήση του φωτός, τη μετωπική θέση της κάμερας απέναντι από το φωτογραφιζόμενο θέμα, τις απαλές υφές και τα έντονα χρώματα. Καταφέρνει να δημιουργήσει έναν κοινό χώρο και ένα κοινό ρυθμό μέσα από μια σχέση εμπιστοσύνης.
Δημιουργεί μια διαγενεακή έρευνα, καταφέρνοντας να αποκαλύψει πώς άτομα κάθε ηλικίας τοποθετούν το σώμα τους και παρουσιάζουν τον εαυτό τους, πώς οι επιλογές τους διαμεσολαβούνται από το φωτογραφικό μέσο και ποια είναι η σχέση που δημιουργείται μεταξύ αυτών και του φωτογράφου, καθώς και τη σχέση μεταξύ του εαυτού τους και της σεξουαλικής τους απεικόνισης.
Η σειρά επιδιώκει να φωτίσει τις κρυμμένες αφηγήσεις σχετικά με την ταυτότητα, το πώς οι άνθρωποι αυτοπροσδιορίζονται, ένα παιχνίδι όπου ο φωτογράφος και το φωτογραφιζόμενο θέμα επικοινωνούν με παιγνιώδη τρόπο.
Adrienn Jozan (HU)
“Summer Cancelled”
Είναι καλοκαίρι του 2020 και βήχω πολύ άσχημα. Πηγαίνω από γιατρό σε γιατρό, η διάγνωση είναι αβέβαιη. Μια μέρα, καταλήγω στο νοσοκομείο και με περιμένει μια σειρά από εξετάσεις στην εντατική. Αποδεικνύεται ότι έχω λέμφωμα και η χημειοθεραπεία μου πρέπει να ξεκινήσει αμέσως. Στην περίπτωση της ασθένειας αυτής, μια ομάδα λευκών αιμοσφαιρίων αρχίζει να συμπεριφέρεται σαν καρκινικά κύτταρα και συνεχίζουν να μεγαλώνουν και να διαιρούνται με ακανόνιστο τρόπο στους λεμφαδένες. Προσπαθώ να συμφιλιωθώ με αυτή την ύπουλη ασθένεια σε αποστειρωμένα δωμάτια νοσοκομείων, απομονωμένος από τον έξω κόσμο.
Οι θεραπείες με αποδυναμώνουν: δεν έχω ούτε τη δύναμη ούτε τη διάθεση να φωτογραφίζω. Μόλις τελειώνει η χημειοθεραπεία, αρχίζω να νιώθω καλύτερα. Πιάνω τη φωτογραφική μου μηχανή για να ξαναβγάλω φωτογραφίες, αλλά οι σκέψεις μου είναι ακόμα γύρω από τα γεγονότα των τελευταίων έξι μηνών. Μέσω της φωτογραφίας, προσπαθώ να πω την ιστορία ως προς τι μου συνέβη και πώς αναρρώνω.
Michaela Nagyidaiova (SK)
“Transient ties”
“Ένας από τους σύγχρονους μεταναστευτικούς δρόμους ξεκινά από την Τουρκία, συνεχίζει στην Ελλάδα και ξεδιπλώνεται μέσω χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης προς την Κεντρική Ευρώπη. Κάποτε, η Ελλάδα ήταν η αφετηρία μιας παρόμοιας μεταναστευτικής διαδρομής, την οποία διέσχισε περπατώντας η Λένα (στα σλοβακικά και τα μακεδονικά) ή η Ελένη (στα ελληνικά), η οποία αναγκάστηκε να δραπετεύσει από την πατρίδα της. Δεν επαναπατρίστηκε ποτέ στο γενέθλιο περιβάλλον της στη Βόρεια Ελλάδα και έτσι επανασυνδέθηκε με τη Μακεδονική μειονότητα, στην οποία γεννήθηκε.
Μέχρι τα εικοσιδύο μου περίπου, δε γνώριζα την πλήρη ιστορία του πώς ως παιδί, η γιαγιά μου η Λένα έφυγε από την Ελλάδα και δημιούργησε μια νέα ζωή για τον εαυτό της στην πρώην κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία. Οι «Διερχόμενοι Δεσμοί» αφηγούνται την ιστορία της αναγκαστικής μετανάστευσης της γιαγιάς μου, η οποία συνεχίζει να ζει στη χώρα της Κεντρικής Ευρώπης, τη Σλοβακία, όπου ο κόσμος είναι σε αντιπαράθεση σχετικά με τα θέματα της μετανάστευσης. Από όλες τις χώρες της Ευρώπης, η Σλοβακία έχει το τρίτο χαμηλότερο ποσοστό αλλοδαπών που ζουν στη χώρα”…
Onnis Luque Rodriguez (ME)
“Undercover”
Το Undercover είναι ένα οπτικό δοκίμιο πάνω στην αβεβαιότητα που σχετίζεται με τη διαφθορά στην αγορά ακινήτων της πόλης του Μεξικού. Μια εικαστική μεταφορά που απεικονίζει μια πόλη κυριευμένη από την πίεση των ακινήτων της οικιστικής ανάπτυξης, πολλά από τις οποία χτίστηκαν υπό τη σκιά της διαφθοράς όπως αποδεικνύεται από τον τραγικό σεισμό της 19ης Σεπτεμβρίου 2017, στον οποίο, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 369 άτομα έχασαν τη ζωή τους.
Κτίρια καλυμμένα με μαύρο ύφασμα εμφανίζονται ως ακούσια σύμβολα πένθους, σύμβολα των διεφθαρμένων συμφωνιών που πραγματοποιούνται κρυφά και λαθραία μεταξύ αρχών και κτηματομεσιτών. Εικόνες που παρουσιάζονται θολές στα μάτια μας ως καταγγελία της βίας που συνοδεύει τη διαφθορά, η οποία, όπως και η εξουσία, χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι είναι μη-παρατηρήσιμη.
Η στρατηγική της εξουσίας είναι η αδιαφάνεια και η απόκρυψη, ενώ οι κώδικες και οι συμφωνίες μεταξύ εκείνων που μοιράζονται τα προνόμιά της στερούνται διαφάνειας και δεν ειναι ορατές. (Segato, 2018).
Η ταξινομική σειριοποίηση αυτών των ανώνυμων γλυπτών παραπέμπει στην επανάληψη του γεγονότος, στη συστημική και αλληλένδετη επανάληψη μεταξύ διαφθοράς, αβεβαιότητας και εξουσίας.
Μέσα από αυτήν την οπτική μεταφορά που στηρίζεται στην ποιητική χρήση των μαύρων υφασμάτων που καλύπτουν ολόκληρα κτίρια, αποφεύγω να πέφτω στην οπτική βία της εμφάνισης των σπαρακτικών σκηνών που βρίσκονται πίσω από το πέπλο, διότι, όπως υποστηρίζει ο Farocki, διαφορετικά οι άνθρωποι «πρώτα κλείνουν τα μάτια τους στις εικόνες, μετά κλείνουν τα μάτια τους στη μνήμη, μετά στα γεγονότα και, τέλος, τα κλείνουν σε ότι αφορά ολόκληρο το πλαίσιο».
Alain Schroeder (BE)
“Rising Water”
Το Μπαγκλαντές επηρεάζεται σοβαρά από την κλιματική αλλαγή και τις εντεινόμενες συνέπειές της. Οι συχνές ξηρασίες, οι πλημμύρες, οι ισχυροί κυκλώνες, το λιώσιμο των παγετώνων των Ιμαλαΐων που επιδεινώνουν τη διάβρωση των όχθων των ποταμών και η άνοδος της στάθμης της θάλασσας που απειλούν τις ακτές και την αλατότητα των ποταμών και του εδάφους προκαλούν σημαντικές απώλειες σε καλλιέργειες, περιουσίες και ανθρώπινες ζωές.
Τα κλιματικά φαινόμενα οδηγούν επίσης σε κλιμάκωση της ανεργίας και της φτώχειας. Οι αναγκαστικές εσωτερικές μεταναστεύσεις γίνονται συχνές, με περίπου 2.000 άτομα να φτάνουν καθημερινά στην (ήδη συνωστισμένη) Ντάκα.
Πολλοί κλιματικοί μετανάστες καταλήγουν σε αστικές φτωχογειτονιές, ενώ άλλοι εγκαθίστανται σε ασταθείς παραποτάμιες νησίδες γνωστές ως «τσαρς». Χιλιάδες ακόμη επιδιώκουν να μεταναστεύσουν στην Ινδία ή στις χώρες του Κόλπου για να έχουν εργασιακές ευκαιρίες .
Το πυκνοκατοικημένο Μπαγκλαντές, βρισκόμενο σε μεγάλο βαθμό σε υψόμετρο μικρότερο των 12 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, είναι ιδιαίτερα ευάλωτο στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Οι τρέχουσες προβλέψεις για την άνοδο της στάθμης της θάλασσας δείχνουν ότι το 15% – 20% της χώρας θα μπορούσε να εξαφανιστεί μέχρι το 2050, εκτοπίζοντας δυνητικά 25 έως 30 εκατομμύρια ανθρώπους και οδηγώντας σε συγκρούσεις στην περιοχή.
Alnis Stakle (LV)
“Not even something”
“Το πραγματικό ταξίδι ανακάλυψης δε σχετίζεται με το να αναζητούμε νέα τοπία, αλλά με το να έχουμε νέα μάτια” [Μαρσέλ Προυστ].
Κατά τη Σοβιετική εποχή (μέχρι το 1990), οι πόλεις συνήθως χωρίζονταν σε συνοικίες που συχνά διέφεραν όχι μόνο από τα ονόματα αλλά και τις διαφορετικές λειτουργίες.
Για παράδειγμα, υπήρχαν οικιστικές, βιομηχανικές, εμπορικές και ψυχαγωγικές περιοχές. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, πολλές από αυτές τις συνοικίες έχασαν τη λειτουργία τους – τα εργοστάσια έκλεισαν, οι φράχτες διαλύθηκαν εν μέρει, οι θάμνοι και τα φυτά κατέλαβαν εκ νέου αυτές τις περιοχές.
Οι άνθρωποι άρχισαν να χρησιμοποιούν αυτούς τους νέους χώρους ως συντομεύσεις για ορισμένους προορισμούς στην πόλη. Αν και τα μέσα μαζικής μεταφοράς συνδέουν τις συνοικίες της πόλης, έγινε ευκολότερο το πέρασμα από αυτές τις περιοχές με τα πόδια κατά τη διάρκεια του απογεύματος και της νύχτας. Έτσι εμφανίστηκαν νέα μονοπάτια και δρόμοι, παρόλο που δεν περιλαμβάνονταν σε κανέναν επίσημο χάρτη της πόλης.
Με τη σειρά τους, ορισμένες περιοχές άρχισαν να εμφανίζονται σε νέους χάρτες. Δεν αντιπροσώπευαν ποτέ τον προορισμό ενός κατοίκου, αλλά αποτελούν ενδιάμεσα τμήματα ανάμεσα στα σημαντικά σημεία της πόλης.
Το «Not Even Something» εξερευνά αυτές τις «περιοχές-φαντάσματα» τη νύχτα που είναι η πιο επικίνδυνη στιγμή για να βρεθεί κάποιος σε αυτές τις ακαθόριστες, λιγότερο κατοικημένες περιοχές. Παρόλο που οι ίδιες οι διαδρομές κυριαρχούν ως επίκεντρο των φωτογραφιών, το αισθητικό αποτέλεσμα αποδείχθηκε ατμοσφαιρικό και όμορφο.
Tim Smith (CA)
“In the world but not of it”
Οι Χουτερίτες αναβαπτιστές, οι ρίζες των οποίων ανάγονται στη Ριζοσπαστική Μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα, ζουν κοινοτικά σε αποικίες σε όλο τον δυτικό Καναδά και τις βορειοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες. Ο πολιτισμός τους συνεχίζει να διατηρείται μέσω της σκόπιμης απομάκρυνσης από το κύριο ρεύμα της κοινωνίας και την οικονομική αυτάρκεια.
Μετά από αιώνες αναταραχών, διώξεων και εκτοπισμών, οι Χουτερίτες βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη μέση μιας από τις πιο επιτυχημένες περιόδους της περίπου 500 ετών διαδρομής τους. Στα μέλη παρέχεται φροντίδα για όλη τους τη ζωή. Αυτό σημαίνει ότι τα μέλη της κοινότητας ή ομάδας έχουν πρόσβαση σε ό,τι χρειάζονται για την ευημερία ή την προστασία τους, συμπεριλαμβανομένης της τροφής, καταλύματος, υγειονομικής περίθαλψης και άλλων αναγκών. Συνολικά, βιώνουν λιγότερο τη μοναξιά και την απομόνωση που επικρατούν στο σύγχρονο κόσμο. Η πίστη τους στη σημασία της ενασχόλησης με την οικογενειακή ζωή, την κοινωνική ζωή και την πνευματικότητα και τον καθορισμένο σκοπό για τη ζωή τους σημαίνει ότι οι κοινότητες των Χουτεριτών πληρούν πολλές από τις προϋποθέσεις για να θεωρούνται Μπλε Ζώνες, περιοχές όπου τα ποσοστά υγείας, ευτυχίας και προσδόκιμου ζωής είναι υψηλότερα από το μέσο όρο.
Οι Χουτερίτες πιστεύουν ότι ο χωρισμός τους από την κοινωνία τους προσφέρει έναν καλύτερο δρόμο προς τον Θεό, αλλά το σύστημα παρέχει επίσης μαθήματα σύνδεσης και βιωσιμότητας από τα οποία μπορούμε όλοι να μάθουμε.
Valentin Valette (FR)
“Ashes of the Arabian’s Pearl”
Στις 10 Ιανουαρίου 2020, το Ομάν θρήνησε το θάνατο του Σουλτάνου QabGs Bin Sa’Td Al-BGsa’TdT, η πενηνταετής βασιλεία του οποίου αποτέλεσε το απόλυτο ρεκόρ στον αραβικό κόσμο. Ως κομβική φιγούρα στη διαμόρφωση του σύγχρονου Ομάν, ο QabGs αφιερώθηκε στην ταχεία ανάπτυξη που τροφοδοτείται από τον πετρελαϊκό πλούτο, επηρεασμένος από τη «νάχντα» ή την αναγέννηση. Τώρα, ο ξάδερφός του, Σουλτάνος Haitham Bin Tariq, συνεχίζει την κληρονομιά του QabGs προωθώντας την αναπτυξιακή πολιτική, «Όραμα του Ομάν 2040».
Μεταξύ του τέλους της βασιλείας των QabGs και της αυγής της εποχής του Haitham, οι “Στάχτες του Μαργαριταριού της Αραβίας” ξεκινούν μια εξερεύνηση αλληλένδετων πεπρωμένων, πλοηγώντας τη χρυσαλλίδα της μοναρχικής μετάβασης και αντιμετωπίζοντας την επείγουσα ανάγκη για οικονομική διαφοροποίηση εν μέσω εξάντλησης των πόρων πετρελαίου και φυσικού αερίου. Από το 2020 έως το 2023, αυτό το έργο ντοκιμαντέρ σχεδιάστηκε για να εξετάσει προσεκτικά την οικονομική δυναμική και το υποκειμενικό μέλλον της μοναρχίας του Κόλπου.
Το έργο ξεκινά ένα μεταφορικό διάλογο μεταξύ δύο διαφορετικών δημογραφικών στοιχείων: από τη μία εκείνων που βρίσκονται σε θέσεις εργασίας και ειδικευμένων τεχνιτών, κυρίως από την Ινδία, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές, και από την άλλη οι εμπειρίες των επιχειρηματικών οικογενειών του Ομάν.
Lucie Foundation
” Beyond The Air We Breathe
Addressing Climate Change”
Μετάκληση της έκθεσης από to ίδρυμα Lucie Foundation.
Η φωτογραφία στα χέρια μεγάλων καλλιτεχνών μπορεί να μεταδώσει ένα οπτικό μήνυμα με αντίκτυπο όπως κανένα άλλο μέσο.
Μια και μόνο ακίνητη εικόνα είναι ικανή να μας πει κάτι τόσο βαθύ που η επίδρασή της γίνεται αναμφισβήτητα αισθητή από όλους τους ανθρώπους. Η καλλιτεχνική έκφραση μπορεί να είναι ατομική, αλλά μια εικόνα μπορεί να γίνει καθολικά κατανοητή και να έχει απήχηση σε όλο τον κόσμο.
Απευθυνθήκαμε σε διάσημους φωτογράφους, οι οποίοι αφιέρωσαν τη ζωή τους για να καταγράψουν το λιώσιμο των πάγων, την ξηρασία, τα νερά, τα απόβλητα, την ατμοσφαιρική ρύπανση και τις αναμφισβήτητες επιπτώσεις που έχουν στον πλανήτη μας. Είναι μια συμπυκνωμένη, συμπονετική έκκληση, μέσα από τους φακούς τους, των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής.
Οι εικόνες τους μπορεί να είναι εκπληκτικά όμορφες, κάτι που μπορεί να περιπλέξει το φρικτό μήνυμα που μεταφέρουν, αλλά κοιτάξτε πέρα από την εκπληκτική τέχνη και προσπαθήστε να κατανοήσετε τις υποσυνείδητες ιδέες μέσα στα καδραρισμένα αυτά έργα.
Το Πέρα από τον Αέρα που Αναπνέουμε: Αντιμετώπιση της Κλιματικής Αλλαγής παρουσιάζει την ορατή, επιζήμια ατμοσφαιρική ρύπανση που υπάρχει σε όλο τον κόσμο. Υπάρχει αυξανόμενη ανησυχία για τον αέρα που αναπνέουμε εμείς και τα παιδιά μας και για τις διάφορες μορφές ατμοσφαιρικής ρύπανσης που καταγράφονται σε διαφορετικό βαθμό σε αυτές τις φωτογραφίες.
Hossein Farmani & Susan Baraz
Συμμετέχουν:
| Garth Lenz | GMB Akash | Parker Pfister |
| Andrea Alessio | Gu Shiyin | Paul Souders |
| Andrea Bruce | Henry Dallal | Petrut Calinescu |
| Benedikt Partenheimer | James Balog | Probal Rashid |
| Bernhard Lang | Jamey Stillings | Sean Gallagher |
| Braschler/Fischer | Joao Canziani | Sebastian Copeland |
| Bruno Tamiozzo | Johannes Frank | Simon Butterworth |
| Cameron Davidson | Kensuke Suzuki | Simon Harsent |
| Chang Kim | Lisa Kristine | Steve McCurry |
| Christian Aslund | Marie Wilkinson & Cyril Christo | Stuart Chape |
| Colin Finlay | Matthew Turley | Tom Jacobi |
| Ed Kashi | Meghan Kirkwood | Yvonne De Rosa |
| Espen Rasmussen | Pablo Ernesto Piovano |
Χώρος: Παπαστράτειο Μέγαρο
Επιμέλεια: Hosein Farmani
Περιβαλλοντικές ανησυχίες
Οι 15 επιλεγμένες φωτογραφίες του αντίστοιχου διαγωνισμού.
Συμμετέχουν:
Νίκος Ευστρατίου (GR)
Ewa Laskowska (PL)
Ελένη Σαϊτανίδη (GR)
Sandipani Chattopadhyay
Μάντυ Λυκερίδου (GR)
Mayank Makhija (IN)
Ιφιγένεια Σάκκου (GR)
Φανή Βόικου (GR)
Halyna Bezverkhnia (UA)
Irina Vosgerau (GR)
Σωτήρης Κουσουλός (GR)
Σωτήρης Τσίρος (GR)
Alain Schroeder (BE)
Γιάννης Μαυράκης (GR)
Ανέζα Παληού (GR)
Χώρος: Γκαλερί “ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΣΑ”
Επιμέλεια: Πάνος Καλτσάς
Φωτογραφική ομάδα “art8”
Η φωτογραφική ομάδα art8″ του Αγρινίου παρουσιάζει την πρότασή της στο θέμα “Περιβαλλοντικές ανησυχίες”.
Συμμετέχουν:
Αλέκα Δημητριάνου
Δημήτρης Γρηγορίου
Πάνος Καλτσάς
Γεωργία Καραχρήστου
Δημήτρης Κούρτης
Δήμητρα Κουτρουμπά
Νώντας Λαμπρακόπουλος
Θεώνη Λειβαδίτη
Ελένη Λίτινα
Κώστας Τσόλκας
Χώρος: Μουσείο Καπράλου
Επιμέλεια: Φωτεινή Παπαχατζή
Εικαστικό Εργαστήρι Δήμου Αγρινίου
Φωτογραφικό τμήμα
Ο φωτογράφος αστικού τοπίου αναζητά την τέλεια σύνθεση και τον κατάλληλο φωτισμό για να αποτυπώσει την αισθητική της πόλης. Με την χρήση των γεωμετρικών γραμμών και της προοπτικής ή την ανίχνευση μοναδικών γωνιών λήψης, ο φωτογράφος προσπαθεί να αποκαλύψει νέες πτυχές και οπτικές εντυπώσεις της πόλης.
Συμμετέχουν:
Αλεξάνδρα Γαλαζούλα
Ευθύμιος Ζαχρήστος
Χριστίνα Κουτρολού
Χριστιάνα Σκαλίγκου
Χώρος: Μουσείο Καπράλου
Επιμέλεια: Ευθύμιος Ζαχρήστος
Portfolio Reviews
Τα Portfolio Reviews προσφέρουν την ευκαιρία σε φωτογράφους και καλλιτέχνες να έρθουν σε επαφή με καταξιωμένους επαγγελματίες από τη φωτογραφική κοινότητα, να λάβουν κριτική για τη δουλειά τους και να αναζητήσουν τον δρόμο προς διεθνή φεστιβάλ, μέσα ενημέρωσης και δίκτυα.
Reviewers
Ελένη Μουζακίτη
Κατερίνα Καλογεράκη
Ορέστης Σεφέρογλου
Φόρμα συμμετοχής
Workshop – Φωτοβόλτα
- Το διήμερο 5 και 6 Οκτωβρίου Θα πραγματοποιηθεί φωτογραφικό Workshop – Φωτοβόλτα στις μαγευτικές ομορφιές των εκβολών του Αχελώου.
- Θα υπάρχει καθοδήγηση από τους φωτογράφους της art8.
- Θα επισκεφθούμε το μαγευτικό τοπίο, όπου θα έχετε ευκαιρία για μοναδικές λήψεις της φύσης και του τοπίου των εκβολών και των νησιών που δημιουργήθηκαν από τον ποταμό.
- Θα έχετε επικοινωνία και συνεργασία με άλλους φωτογράφους και ευκαιρία για ανταλλαγή ιδεών και εμπειριών.
- Θα πραγματοποιηθεί προβολή των φωτογραφιών στο φεστιβάλ.
ΜΕΓΑΣ ΧΟΡΗΓΟΣ
ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΤΗΣ
ΧΟΡΗΓΟΙ
ΧΟΡΗΓΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
